DOUS POEMAS

                     36 ANIVERSARIO

Despídome da nena que fun e xa non chora

axeonllada no templo occipital.

Bato palmas no lume.

Voume danzar á sombra radical

da miña osamenta adulta.

Es libre agora

un paxaro bebe nas augas tépedas do teu encéfalo

un peixe novo nace na túa musculatura

e por fin declárase a poesía como un amor anfibio

...Pero agora

Ah, pero agora escoito con toda nitidez

aos 36 anos

a música da resina

aquílo que non oín na tuba do silencio mentres nazo

a harmonía profunda das partículas biliares

a sangue que bombea o ceo

ao abdome dunha salamanca

o delicadísimo encaixe do xeo da voz que amo

e se derrama sobre o meu sino.

  Sobrevivín e sobrevivo porque vexo a beleza e vai conmigo

Sobrevivín  e sobrevivo porque a beleza me ve e vou contigo.

             SALVAXE MENTE 

Será que naceu para que a devore o ar

e entre en transo

cando se che acerca

abancando o seu ciclón de arterias

e é toda ela a  filosofía espasmódica da dozura

rendida

salvaxe mente.

  Será que xa morreron dez homes e Borneo

e un tigre en Sumatra expira

e o espazo absorbe a asma da alma que te mira Será

que as súas terminación nerviosas

son furias con lazos de cobre

que atan á total entrega

e vai a cegas ao abismo por ver

quizais se talvez hai unha rosa ao fondo

e a pode cortar

e darcha.

   E despois marcha en carne viva por carreiros

que xa cerraron as silvas haí séculos

que pouco lle importa

que as espiñas a piquen como unha saeta a gorxa

que se derrete e se desangra sen se dar conta sequera

enriba dun altar de Pérgamo

como unha taquicardia indefensa ante o seu propio ritmo.

   Será que busca o mimo da luz que nunca tuvo

e as placas tectónicas das palmas das túas maus

se se lle aproximan fana tremer e caer desde o subsolo ao ar

Será que naceu para que a devore

e non quede nada dela

agás o pico da bubela que come o corazón do figo

e digo

que existiu con tal tenrura que quedou durmida entre os calcetíns

da cesta da túa roupa e tres pinzas e a curva do Universo

e digo

tamén

que pode respirar co osíxeno que a ti che sobre

que vai ao alén bicar as maus da túa mai morta

e que che fabrica os suspiros cunha flor de fariña infinita

que quedou o seu riso coma un fume flotando entre chemineas modernistas

que todo aquel que o ve ascende de si mesmo

ao nó da combustión eterna.

   Será que ela é ela

entre brasas e neve con furacáns formigas e o sexo sinfónico

dos eixos da terra.

Será

que ela é ela.