O silencio co que son recibidos hoxe os grandes poemas que continúan escribíndose, é un silencio infinitamente elocuente do tempo que nos tocou vivir. O tempo da agonía da linguaxe e da súa substitución polo inmenso ruído da publicidade e do baleiro. A linguaxe, hoxe en día, xa non aspira a nomear o mundo senón simplemente a esconder os sentimentos detrás do baleiro das palabras; a linguaxe temos que entendela hoxe polo que non di, é dicir, polo silencio do que non se atreve a nomear. O home do tempo actual tirou a palabra ao lixo e coa auga sucia tirou tamén ao neno que leva dentro. Non sabe que a palabra é o ser humano mesmo e que a palabra e a vida son o mesmo. Cando a palabra é desprezada, cando nomear é inútil a vida perde todo o seu sentido e o ruído, o intenso ruído, o inmenso ruído ocupa os corazóns igual que os estorniños ocupan as copas dos magnolios. Con este ruído non se pode respirar, non se pode pensar, non se pode falar e, en definitiva, non se pode vivir. Os homes do ruído gobernan o mundo, cando falan non din nada e a súa música é unha cacerolada permanente que entoa unha melodía macabra, a súa danza é a da morte e a súa gargallada infernal fai tremer aos elefantes de Botswana.

Pero o home é un diálogo, é un diálogo permanente consigo mesmo, co outro e con todo o que lle rodea; o home crea o mundo coa palabra, noméao e pono a vivir e habítao, habitar o mundo é crealo continuamente, nomealo. Somos un diálogo connosco, non podemos vivir doutro xeito, por iso as persoas habitan a terra poeticamente, que non nos vingan con que iso son palabras, porque as palabras somos nós mesmos, pómoslle nome ao noso sentimento para poder vivilos, pómoslle nome ao noso próximo para poder nomealo e recordalo, pómoslle nome aos nosos desexos para poder aspirar a un mañá mellor, para seguir tendo esperanza, nomeamos a esperanza. A poesía é a nosa casa, a casa do home, a de todos e o gran acubillo das nosas desgrazas é a palabra. A palabra é a nosa grande arma contra o baleiro, o que nos queda agora que intentan desposuírnos da nosa razón. Compañeiro, cidadáns, amigos, non o dubidedes: quédanos a palabra.

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< <<<<<<

Para o poeta, para a poesía, a materia prima é a palabra. A palabra no poema restáurase, cura, recupera a súa natureza de nomear o mundo como o primeiro día. Cúrase e restáurase do saqueo e o espolio á que é sometida como a vida mesma. 
A palabra, o poeta atópaa na rúa, aí está viva e coleando, pero a mentira, a cobardía, a hipocresía, desgástana e esbandállana, baléirana de contido, e vólvese fósil, ou ataúde oco, ou carcasa insípida, ou estampa de queixada. O Poder consómea. O poder dóbraa.
E a poesía é inconsumible.
E á rúa traémola de novo, ao seu lugar máis auténtico, ao salvaxe, por libre, contorna no que a xente, as mulleres e os homes, as criaturas e os silencios, e as imaxes e os seus ecos bébena ata saciarse.
E, de novo, é o poema o que nola ofrece chea de cheiros, memoria, silencios, resóns, tactos, bicos, queixumes, borboriños, cancións, chiscadelas, rabia, tenrura, exactitude, dúbidas, mecos, amor e odio, cartas e proclamas sen que un só instante non estea baixo o seu poder inefable.
E así o poeta é un herexe, un exiliado, un nómade e un apátrida se non consideramos como patria
a terra e a lingua que nos fecunda.
E efectivamente a poesía crea constantemente o universo que habitamos, e faino tanxible,
pois ao nomear poeticamente o mundo facemos palpable o soño.
E, así todo, obríganos a traballar coas palabras, co sangue.
Xamais mendigaremos, e xamais pediremos perdón.

<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<< <<<<<<<<<<

EN EL PUB CARTELES

Nestes tempos onde ata a escuridade escintila como un vodevil e a soidade abatida é saqueada polos construtores de muros infames, onde toda emoción é un peixe transxénico nos escaparates-acuario.

A poesía, a puta poesía, a que non se dobrega; e espantados os poetas, os poetas que fan da poesía unha melopea estúpida baixo a cal percorren o camiño máis curto cara un estúpido encomio, esa poesía liberada das gadoupas dos mal chamados ‘poetas’, meros xunta-palabras, pintores de brocha gorda das sórdidas fachadas do espolio e do crime, do poder dos imbéciles, dos insaciables banqueiros, de todos que astutos e ignorantes fan da falta de escrúpulos unha relixión, da corrupción unha cultura, da masacre unha filosofía da morte, unha mordaza do medo, e da miseria a máis rendible das materias primas, pois ben, esa poesía voada na boca de todos os homes, pensa o mundo no corazón dos homes, sen pedir permiso a deus, celebra o milagre de cada día, o crepúsculo e a alba e o silencio magnífico de estarmos vivos, igual do que as estrelas.

pero ás veces
pero ás veces

as nosas ideas

non chegan

onde

non queren chegar

para aí pór unha pedra

elas espatifam-se

contra os osos do crânio

e traen á boca

sangue tirado ao corazón:

non é así, amor? [p. 12]